Siyah ve Kırmızı…
Belki de sadece bu iki renkti aşkımız.
Kırmızı…
Ateşli, tutkulu, heyecanlı ve sıcacık…
Ve siyah…
Kırmızının altında…
Tüm hüznü, karamsarlığı ve soğukluğuyla…
Hatta bir fotoğraf pozunda özümlenmişti…
Sen ki…
Fotoğraf için poz vermek gerektiğine inanıyordun,
Ve bu pozun arkasındaki her şey
“Gerçek”ti…
Zavallı ben ise;
Doğallığı fotoğraf pozuna yerleştirmeyi seviyordum,
Ve pozun arkasındaki de önündekinin aynısıydı,
Ve de “iyi geceler”siz bırakabiliyordu…
Maskeler mi?
Birimiz maske taktığını iddia ederken
Diğerimiz tümüyle reddiyordu…
Ve bu garip bir çelişkiydi.
Sabah sabah,
Bu şiirle yazı arasında
Bocalayan
Yazıyı yazdıran…
Ya da her zamanki gibi
Yine ben
Yanılmıştım!…